کوچه

بی تو ،‌ مهتاب شبی ،‌ باز از آن کوچه گذشتم

همه تن ، چشم شدم ، خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانة جانم ،‌ گل یاد تو ، درخشید

باغ صد خاطره خندید

عِطر صد خاطره پیچید :

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم :

تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه ، محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشة ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید : تو به من گفتی :

             از این عشق حذر کن !

لحظه ای چند بر این آب ، نظر کن ،

آب آئینة عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است ؛

باش فردا ، که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی ، چندی از این شهر سفر کن !*

با تو گفتم :* حذر از عشق !؟‌ -ندانم

سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم ،

نتوانم !

روز اول ،‌ که دل من به تمنای تو پر زد،

چون کبوتر ، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم ...*

باز گفتم که :* تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم ، نتوانم !*

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ، نالة تلخی زد و بگریخت ...

اشک در چشم تو لرزید ،

ماه بر عشق تو خندید !

یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نه گسستم ، نه رمیدم  

رفت در ظلمت غم ،‌ آن شب و شبهای دگر هم ،

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ،

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم ...

بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم !